Οι Καταρράκτες Victoria Falls, Ζιμπάμπουε

Δώρα

Θα ήταν τεράστια παράλειψη να βρεθείτε στην Αφρική και να μην επισκεφθείτε τους διάσημους καταρράκτες Victoria Falls. Όχι μόνο για τη φήμη που έχουν ως οι μεγαλύτεροι καταρράκτες (μετά από τους καταρράκτες Iguazu της Αργεντινής και Βραζιλίας), αλλά για την ασύγκριτη ομορφιά του μαγευτικού τοπίου.

 

Οι Καταρράκτες αρχικά είχαν ονομαστεί Mosi- oa- Tunya από την τοπική φυλή Tonga, που σημαίνει «Ο καπνός που βροντά». Η ονομασία περιγράφει ακριβώς τον ήχο που δημιουργεί ο τεράστιος Ποταμός Zambezi πέφτοντας από ύψος 108 μέτρων σε ένα στενό φαράγγι πριν το νερό καταλήξει σε ένα μικρότερο ποταμό. Η δύναμη του νερού είναι τόσο ισχυρή που συχνά, κατά τα λεγόμενα των ντόπιων, ιπποπόταμοι και κροκόδειλοι παρασύρονται από αυτό.

Ο ήχος του βρυχώμενου νερού ακουγόταν ως το μέρος που είχαμε κατασκηνώσει το οποίο βρισκόταν 3 χιλιόμετρα μακριά από την είσοδο του πάρκου! Η ονομασία άλλαξε όταν ο Σκωτσέζος εξερευνητής David Livingstone έφτασε στην περιοχή το 1866 και έδωσε το όνομα στους Καταρράκτες προς τιμήν της Βασίλισσας Βικτωρίας. Ο Livingstone επίσης έδωσε το όνομα του σε ένα από τα μικρά νησάκια του ποταμού.

 

Μπορείτε να επισκεφθείτε τους καταρράκτες από τη μεριά της Ζιμπάμπουε και από τη μεριά της Ζάμπια. Οι γνώμες διίστανται  όσον αφορά τη μεριά που έχει την καλύτερη θέα, κυριότερο ρόλο όμως παίζει η εποχή που θα επισκεφθείτε τους Καταρράκτες. Η εποχή των βροχών (τέλη Νοεμβρίου με Απρίλιο) ευνοεί τη μεριά της Ζάμπια όπου θα έχετε και την ευκαιρία να κολυμπήσετε στη λιμνούλα Devil’sPool. Εμείς ήμασταν εκεί τέλη Σεπτέμβρη και κατά την εκτίμηση μας, η θέα από τη μεριά της Ζιμπάμπουε ήταν απλά εξαιρετική, ίσως και καλύτερη!

 

 

Φτάσαμε στους Καταρράκτες κάνοντας οτο-στόπ από το Kasane, της Μποτσουάνα που βρίσκεται σχετικά κοντά. Το χωριό της Victoria Falls, είναι ένα μικρό γραφικό μέρος που δημιουργήθηκε για να καλύψει τις τουριστικές ανάγκες της περιοχής. Αν και η τοποθεσία είναι αρκετά ασφαλής, η παρουσία της αστυνομίας είναι αισθητή. Αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε κοντά στον κεντρικό, όχι τόσο εντυπωσιακή επιλογή όσο πρακτική καθώς βρισκόμασταν κοντά στα πάντα.

Μέσα στο χωριό θα βρείτε μαγαζιά με τουριστικά είδη αλλά ειδικότερα, θα μπορέσετε να βρείτε διάφορα πακέτα δραστηριοτήτων όπως bungee jumping από τη γέφυρα, canoe-kayak ακόμη και πτήση με ελικόπτερο επάνω από τους καταρράκτες. Εμείς δεν είχαμε την ευκαιρία καθώς το κόστος ήταν αρκετά παραπάνω από αυτό που διαθέταμε.

Την ίδια μέρα φάγαμε στο Mama Africa, ένα εστιατόριο γεμάτο χρώματα και Αφρικανική κουλτούρα. Το γεύμα μας ήταν ένα τοπικό στιφάδο κάρυ με πουρέ από αραβόσιτο (pap), σερβιρισμένο σε μεταλλικά σκεύη. Ήταν ότι χρειαζόντουσαν τα πεινασμένα στομάχια μας.

Είχαμε ακόμη χρόνο να επισκεφθούμε το Μεγάλο Δέντρο Baobab που βρισκόταν ακριβώς έξω από την πόλη. Ήταν μία μικρή βόλτα μέσα από τη σαβάνα όμως λόγω της δύσης του ηλίου, υπήρχε μία αίσθηση φοβίας. Η δύση του ηλίου είναι η ώρα που τα άγρια ζώα πηγαίνουν για νερό και θα μπορούσε να φανεί επικίνδυνο. Τίποτα όμως δεν επιβεβαίωσε τους φόβους μας και καταφέραμε να βγάλουμε εκπληκτικές φωτογραφίες.

Τα δέντρα Baobab είναι πολυετή και είναι διάσημα για τον κορμό τους (7 με 11 μέτρα). Είναι αρκετά εντυπωσιακά και βρίσκονται συχνά σε φωτογραφίες από την Αφρική. Το συγκεκριμένο ήταν περίπου 1500 ετών όπως επιβεβαίωνε η πινακίδα δίπλα του. Στο γυρισμό, φανήκαμε τυχεροί καθώς ένα ζευγάρι παιδιών από το Τρινιντάντ προσφέρθηκε να μας γυρίσει πίσω στον καταυλισμό.

Την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε για την είσοδο του Πάρκου. Υπήρχαν αρκετές πληροφορίες στην είσοδο, μία από αυτές κατηγοριοποιούσε το τοπίο ως ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου.

Διασχίζοντας τα μονοπάτια και μέσα από την πυκνή βλάστηση, μπορείς να δεις την εκπληκτική θέα του καταρράκτη. Ο ήχος του νερού ήταν εκκωφαντικός και οι ψιχάλες του δημιουργούσαν άπειρα ουράνια τόξα τριγύρω. Είχαμε την αίσθηση της βροχής που ήταν καλοδεχούμενη μέσα στην ζέστη του μεσημεριού.

Σχεδιάζαμε να επισκεφτούμε τους καταρράκτες και από τη μεριά της Ζάμπια το οποίο και κάναμε με απώτερο σκοπό να βουτήξουμε στο περίφημο Devil’s Pool.

Στα σύνορα, οι απρόβλεπτοι μπαμπουίνοι σκαρφάλωναν στους κορμούς των δέντρων ενοχλώντας τον κόσμο τριγύρω. Ο κόσμος απαντούσε με σφεντόνες για να τους κάνει να σταματήσουν. Βιαστήκαμε να προσπεράσουμε το σημείο για να αποφύγουμε τυχόν επιπλοκές.

Η διαδικασία δεν ήταν χρονοβόρα και πολύ σύντομα ήμασταν έτοιμοι να περάσουμε την κρεμαστή γέφυρα για την είσοδο του πάρκου. Εκεί ενωθήκαμε με το γκρουπ το οποίο αποτελούνταν από 3 Αμερικανίδες και τον οδηγό μας. Από εκεί θα φτάναμε στην άκρη του καταρράκτη και στο Devil’s Pool. 

Περπατήσαμε μέσα από νερά και στεριά για να βρεθούμε τελικά στο γκρεμό, εκεί ο οδηγός μας υπέδειξε το ακριβές σημείο από όπου θα έπρεπε να πηδήξουμε. Το νερό από το συγκεκριμένο σημείο θα μας παρέσερνε στο βαθύτερο σημείο και όχι σε ένα μοιραίο τέλος της ιστορίας μας.

Είδα τον Έλπι να πηδάει πρώτο και σκέφτηκα πως δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω το ίδιο, δεν ήθελα να σκεφτώ τι θα γινόταν αν δεν πηδούσα στο σωστό σημείο! Η έξαψη της αδρεναλίνης ήταν τόσο ισχυρή οπότε και μπλουμ! Το ρεύμα μας συγκράτησε για να μη βουλιάξουμε περισσότερο από τη μέση μας και από εκεί φτάσαμε σε ένα ασφαλές σημείο. Έπειτα από την πρώτη φορά θέλαμε να βουτήξουμε ξανά και ξανά όμως δυστυχώς ο χρόνος ήταν περιορισμένος καθώς τα επόμενα γκρουπ περίμεναν τη σειρά τους. 

Ο οδηγός μας ήταν τόσο εξοικειωμένος με το περιβάλλον που περπατούσε επάνω στους γλιστερούς βράχους του γκρεμού με απίστευτη άνεση, θαρρείς και βρισκόταν στο πιο ασφαλές μονοπάτι!

Καταφέραμε να βγάλουμε απίστευτες φωτογραφίες από το γκρεμό, χρειαζόταν σε σημεία να σκύβουμε πολύ χαμηλά για να δούμε τι υπήρχε κάτω.

Στην επιστροφή καθίσαμε σε ένα καφέ. Εκεί παρατηρήσαμε τα πανέμορφα υφάσματα που ήταν μέρος της διακόσμησης• ρωτήσαμε τον υπεύθυνο για περισσότερες πληροφορίες, μία εξυπηρετική λευκή κυρία μας μίλησε για την τοπική αγορά και έτσι αποφασίσαμε να ρίξουμε μια ματιά και εκεί.

Η τοπική αγορά δε βρισκόταν πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης αλλά ήμασταν οι μόνοι τουρίστες εκεί. Είχαμε βρεθεί ως τότε σε πολλές αγορές στην Ινδία και η συγκεκριμένη μας έφερε αυτές στο μυαλό. 

Πουλούσαν ότι μπορείτε να φανταστείτε και ειδικότερα ρουχισμό. Μεταχειρισμένα ρούχα, απλωμένα στο δρόμο για διαλογή μέχρι και εσώρουχα. Δεν ήμασταν σίγουροι αν αυτά τα ρούχα ανήκαν σε πλούσιους δυτικούς. Είναι πάντα θλιβερό να αντιλαμβάνεσαι πως η δική μας δεδομένη πραγματικότητα είναι πολυτέλεια για κάποιους άλλους…

Δυστυχώς δεν είχαμε πάρει μαζί μας τη φωτογραφική (κυρίως για λόγους ασφαλείας) αλλά καταφέραμε να αγοράσουμε αρκετό ύφασμα στην εκπληκτική τιμή των $2/2 μέτρα και φύγαμε χαρούμενοι.

Στο δρόμο για το καμπινγκ, περίπου ηλιοβασίλεμα, μας πρόλαβαν κάτι αγοράκια που πουλούσαν τοπικά αντικείμενα σε «Τιμή Ηλιοβασιλέματος». Γελάσαμε και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς προσπαθούσαν να μας πουλήσουν. Ήταν κάποια κολιέ που είχαν επάνω τους μία παράξενη φιδίσια φιγούρα. Το αγόρι μας εξήγησε πως η παράξενη φιγούρα αφορούσε έναν τοπικό μύθο. Το ερπετό Nyami Nayami, το φίδι του ποταμού. Το φίδι του ποταμού φέρνει καλοτυχία, οπότε και αγοράσαμε αρκετά από αυτά τα σουβενίρ τα οποία όντως μας έφεραν τύχη αργότερα!

Ακόμη ένα μέρος που αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε είναι το Πολυτελές Victoria Falls Safari Lodge (αν μπορείτε να μείνετε εκεί, κάντε το). Κατά τη γνώμη μας είναι ένα από τα καλύτερα καταφύγια που έχουμε δει ποτέ. Οι βεράντες του βλέπουν σε μία λίμνη, η θέα είναι καλύτερη κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος που όλα τα ζώα πηγαίνουν για νερό. Δεν μπορούμε να περιγράψουμε την απίστευτη ομορφιά και την υπέροχη αίσθηση που είχαμε καθώς αντικρύζαμε αυτό το θέαμα πίνοντας μερικές κρύες μπύρες, αφήνουμε τις φωτογραφίες να μιλήσουν για εμάς.

Περάσαμε 4 μέρες στους εκπληκτικούς καταρράκτες, φύγαμε με ένα αίσθημα σεβασμού προς τη μητέρα φύση και τις δημιουργίες της.

Επόμενη στάση: Bulawayo

Μεταφορικό μέσο: Τρένο (1η θέση!)