Η Λίμνη Μπουνιόνι στην Ουγκάντα

Δεν γνωρίζαμε πολλά σε σχέση με το τι συμβαίνει στην Ουγκάντα, ώσπου την επισκεφτήκαμε!

Ίσως πολλά να συσχετίζονται με τον σκληρό της τύραννο, τον Ιδί Αμίν, ο οποίος σχεδόν κατέστρεψε την χώρα κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ογδόντα. Παρ' όλ' αυτά, η εμπειρία μας εκεί ήτανε εντελώς διαφορετική και μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως η Ουγκάντα έχει μερικά από τα καλύτερα τοπία που έχουμε δει στην Αφρική!

Η Ουγκάντα είναι μία λιμνώδης χώρα, της οποίας το 20% καλύπτεται από νερό ή βαλτώδες έδαφος. Τέσσερις από τις Ανατολικές Μεγάλες Λίμνες της Αφρικής (λίμνη Βικτόρια, λίμνη Κιόγκα, λίμνη Άλμπερτ, λίμνη Έντγουαρντ) βρίσκονται μέσα στην χώρα της Ουγκάντα ή πάνω στα συνορά της.

Η λίμνη Μπουνιόνι βρίσκεται 1962 μέτρα πάνω απ' την επιφάνεια της θάλασσας και έχει μήκος 25 χιλ. Και πλάτος 7 χιλ. Φημολογείται πως είναι η δεύτερη βαθύτερη λίμνη στην Αφρική με νερά χωρίς παρασιτικούς οργανισμούς που προκαλούν σχιστοσωμίαση, χωρίς κροκόδειλους ή ιπποπόταμους! Οπότε το κολύμπι συνίσταται!

Διασχίζοντας την Ουγκάντα απ' τον Νότο, μας πήρε σχεδόν 3 ώρες για να φτάσουμε στην πρώτη λίμνη της χώρας, την λίμνη Μπουνιόνι. Για να ακριβολογούμε, μας πήρε 1 λεωφορειάκι, ένα δημόσιο ταξί (δηλαδή ένα φυσιολογικού μεγέθους αυτοκίνητο με 9 στριμωγμένους επιβάτες) και δύο τρελές διαδρομές πάνω σε μοτοσικλέτες που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι, (τις λεγόμενες boda-boda­) για να φτάσουμε εκεί, περνώντας από την πόλη της Καμπάλε.

Καθώς ταξιδεύαμε προς τα 'κει, και καθώς κρεμόμασταν από την πλάτη της μοτοσικλέτας προσευχόμενοι να φτάσουμε ζωντανοί στον προορισμό μας, η πρώτη μας οπτική επαφή με την λίμνη απλά μας μάγεψε!

Δεκάδες μικρών διασκορπισμένων νησιών πάνω στα ήρεμα νερά της και τα σύννεφα να συμπληρώνουν την μαγεία! Μέχρι που τελικά φτάσαμε στην “Καρδιά της Εδιρίσα¨, όπου και θα μέναμε, συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε ερωτευτεί το μέρος! Μείναμε στην σκηνή μας και δεν είχε πλέον σημασία ούτε η έλλειψη τρεχούμενου νερού, ούτε η έλλειψη φυσιολογικής τουαλέτας, ούτε καν το ότι κάναμε μπάνιο με κουβά!

                         

                         

Μέναμε ευχαριστημένοι μόνο που ακούγαμε το τιτίβισμα των πουλιών κάθε πρωί, και μόνο που καθόμασταν στην βεράντα θαυμάζοντας την θέα της λίμνης από την λοφοπλαγιά. Βλέπαμε την επιφάνεια της λίμνης να αλλάζει όταν έπνεε ακόμα και ο ισχνότερος άνεμος, και ακούγαμε τους ντόπιους να τραγουδάνε τα άγνωστα για εμάς τραγούδια τους, καθώς διέσχιζαν τη λίμνη πάνω στα καμωμένα από ξύλο κανό τους.

Το βράδυ καθόμασταν με τον Τόμ, τον φύλακα, ο οποίος μας έλεγε ιστορίες της περιοχής. Ένα βράδυ μας είπε για ένα νησάκι τόσο μικρό, που μόνο ένα δέντρο είχε χώρο για να σταθεί επάνω του. Αυτό το νησί κατοικούνταν μόνο από ανύπαντρες εγκύους οι οποίες μεταφέρονταν εκεί για να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους. Η μοίρα τους ήταν τραγική καθώς οι περισσότερες πεθαίναν είτε από την πείνα, είτε από πνιγμό προσπαθώντας να ξεφύγουν απ' το νησί. Η μόνη τους ελπίδα να ξεφύγουν είναι να βρεθούν κάποιοι που να συμφωνήσουν να τις σώσουν απ' το Νησί της Τιμωρίας παντρεύοντάς τες.

Την επόμενη μέρα πήραμε το κανό και εξερευνήσαμε μόνοι μας το νησί το οποίο ανυπομονούσαμε να δούμε! Σε αντίθεση με τους ντόπιους οι οποίοι χειρίζονταν το κανό με ευκολία, εμείς κάναμε κύκλους γύρω απ' τον εαυτό μας ουκ ολίγες φορές προσπαθώντας να το κοντρολάρουμε σωστά!!

Περάσαμε μερικά νησιά και το τοπίο τους ήταν τόσο όμορφο. Τα καλάμια άγγιζαν τις άκρες της λίμνης και γερανοί πέταγαν πάνω απ' τα κεφάλια μας. Όταν ήρθαμε πιο κοντά στο Νησί της Τιμωρίας, νιώσαμε μία περίεργη αύρα να μας διαπερνά και πιστέψαμε την θλιβερή ιστορία που μας είχε πει ο Τομ. 

Οι μέρες πέρασαν ήρεμα. Οι ντόπιοι ήταν φιλικοί κάθε φορά που επισκεπτόμασταν το χωριό για να φάμε το ρόλεξ, την τοπική λιχουδιά! Το ρόλεξ είναι στην ουσία ένα είδος πίτας/ψωμιού το οποίο το κάνουν τυλιχτό με ομελέτα, ντομάτες, λάχανο και κρεμμύδια.

Σαφώς τα ρόλεξ τα φτιάχνουνε στην άκρη του δρόμου κάτω, από παραπήγματα, ψήνοντάς τα στα κάρβουνα. Ακόμα κι αν η υγιεινή μας έβαζε σε υποψίες, τίποτα δεν συνέβη σε εμάς οπότε ήταν το φαγητό μας κάθε μέρα! 

Η ποσότητα φαγητού που τρώγαμε στην Εδιρίσα ήταν τεράστια, φθηνή και πεντανόστιμη (αν και λίγο επαναλαμβανόμενη). Τρώγαμε έναν γλυκό ανανά, φρεσκοκομμένο, σε κάθε γεύμα και τις περισσότερες φορές τρώγαμε και ένα αβοκάντο! Για άλλη μια φορά η Αφρική μας έδειξε πώς η ομορφιά της φύσης μπορεί να μας κάνει αρκετά χαρούμενους! 

Η Ουγκάντα βέβαια, έκρυβε ακόμα πολλές εκπλήξεις για εμάς μέσα στις επόμενες μέρες..

Για περισσότερες φωτογραφίες από την Ουγκάντα πατήστε εδώ

Οι Βορειοδυτικές περιοχές της Ρουάντα, τα βουνά Virunga και το Red Rocks backpackers

Έχοντας ήδη τις καλύτερες εντυπώσεις από την πρωτεύουσα, αναχωρήσαμε για τη βορειοδυτική μεριά της Rwanda και την περιοχή Musanze.

Το Musanze ειναι το σημείο στο οποίο μαζεύονται πολλοί τουρίστες, οι οποίοι έρχονται στην περιοχή για να δούν τους διάσημους γορίλλες του βουνού. Όχι πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης είναι η είσοδος του εθνικού πάρκου ηφαιστείων. 

This was our closest encounter with the gorillas

Με τα μυτερά βουνά Virunga (σημαίνει ηφαίστειο στη γλώσσα Kiniyarwanda) ως φόντο σε ένα πυκνό τροπικό δάσος, αναγνωρίζουμε το  σκηνικό της ταινίας “Gorillas in the mist”. Το πάρκο αυτό στην ουσία είναι το σπίτι τουλάχιστων των μισών από τους 380 συνολικά γορίλλες που ζούν στα βουνά Virunga, τα οποία μοιράζονται ανάμεσα σε Rwanda, Congo και Uganda. 

Δυστυχώς το κόστος για να επισκεφτεί κανείς τους γορίλλες (750$ για την άδεια) δεν μας επέτρεψε να τους δούμε από κοντά, και ακόμα και αν είχαμε αυτά τα χρήμετα δεν ειμαστε τόσο σίγουροι οτι θα τα ξοδεύαμεγια την δική μας απόλαυση, ενώ με τα ίδια χρήματα μπορείς να κάνεις εκατοντάδες παιδιά ευτυχισμένα με κάποιο από τα εθελοντικά μας προγράμματα.

Ο λόγος για την επίσκεψη μας ωστόσο στην περιοχή ήταν να μείνουμε στο Red Rocks Rwanda. Πρόκειται για ένα χώρο κατασκήνωσης και ξενώνα ο οποίος ιδρύθηκε από τους ντόπιους με σκοπό την διάδοση όλων των πλευρών της κουλτούρας της Rwanda και την υποστήριξη της τοπικής κοινότητας.

Το μέρος είναι ένας πολύ ωραίος ανοιχτός πράσινος χώρος και έχει κάποιες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Υπάρχει η καλλιτεχνική γωνιά, το εστιατόριο, ενας τεράστιος κήπος και ακόμα και ένα μπάρ στην άλλη άκρη του χώρου, έτοιμο να φιλοξενήσει ατελείωτα πάρτυ. Είμασταν τυχεροί, που καταφέραμε να μονοπωλήσουμε το ενδιαφέρον της Harriet, μιας από τους ιδιοκτήτες, η οποία μας έκανε να νοιώσουμε σαν το σπίτι μας.

Harriet with local women

Κατά τη διάρκεια των 4 ημερών που περάσαμε εκεί, φάγαμε πολύ καλό φαγητό και κάναμε ωραίους περιπάτους στην γύρω αγροτική περιοχή! Οι εικόνες ήταν απίστευτες καθώς περπατήσαμε μέσα από πλυμμηρισμένους λόφους, περιτριγυρισμένους από ηφαιστιακούς βράχους φτιαγμένους από λάβα.

Full of Volcanic rocks and daisies!

Οι ντόπιοι δούλευαν σκληρά. Οι γυναίκες έσκαβαν με τα παιδιά στην πλάτη τους και οι άντρες ψάρευαν. Όλοι έβρισκαν ιδιαίτερα περίεργη την παρουσία των muzungus (λευκοί άνθρωποι) στη περιοχή τους αλλά παρ'όλα αυτά χαιρετούσαν ευγενικά και τα παιδιά, πόζαραν για μια φωτογραφία μές στην περιέργεια όπως πάντα!

Στο Red Rocks μπορεί κανεις να έχει την εμπειρία της εκμάθησης του πλεξίματος των καλαθιών Agaseke τα οποία είναι τα παραδοσιακά καλάθια της Rwanda για πολλά χρόνια και επίσης είναι σύμβολο της ενότητας μετά τη γενοκτονία. Το Agaseke ειναι ένα πολύ στενά πλεγμένο καλάθι από πάπυρο, το οποίο φτιάχνεται από γυναίκες και παραδοσιακά έχει μόνο δύο χρώματα, άσπρο και μαύρο.

The Agaseke Basket

Τα καλάθια είναι συμβολικό δώρο στους γάμους στη Rwanda. Για πολλά χρόνια  η οικογένεια της νύφης χάριζε καλάθια  Agaseke στον γαμπρό σαν σύμβολο της αγνότητας της κόρης τους η οποίο θα “έδινε” τον εαυτό της για πρώτη φορά στον σύζυγο της.

Η οικογένεια του γαμπρού χάριζε στην νύφη ένα τέτοιο  Agaseke καλάθι το οποίο συμβόλιζε οτι τώρα, αυτή μπρούσε να κρατήσει τα μυστικά της οικογένειας του άντρα της. Το καλάθι φυλαγόταn στο δωμάτιο της.

Βέβαια τα καλάθια χρησιμοποιούνται επίσης για τη φύλαξη σπόρων και φρούτων, αλλά και ως διακοσμητικά για το σπίτι.

Other types of baskets made out of grass!

Ένα τοπικό ποτό που απολαμβάνουν πολυ οι κάτοικοι της Rwanda ειναι η μπύρα από μπανάνα. Αυτή η μπυρα από μπανάνα φτιάχνεται από ώριμες (όχι όμως πολύ ώριμες) μπανάνες από την περιοχή των East African Highland. Παρ'όλο που πρόκειται για μία πολύπλοκη διαδικασία και μια ζύμωση 48 ωρών (όσο πιο πολλές μέρες, τόσο πιο δυνατή η μπύρα!), η μπύρα είναι έτοιμη για κατανάλωση. 

This is where they mash the bananas.

Traditional way of drinking the beer 

Οι ντόπιοι πίνουν αυτή τη μπύρα μέσα από πήλινα αγγεία και με ψηλά καλαμάκια. Εμείς είχαμε επίσης την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη διαδικασία, και να κάνουμε δική μας, όσο είμαστε στο Red Rocks. Όσο για τη γεύση; Μας άρεσε αρκετά!

Elpis on the job!

Ρουάντα: Η Χώρα με τους Χίλιους Λόφους

Καθώς περνάς τα σύνορα από το Burundi προς τη Rwanda, το σκηνικό δεν αποκαλύπτει μια διαφορετική χώρα. Οι λόφοι με τις αναβαθμίδες συνεχίζουν να εξαπλώνονται κατα μήκος του δρόμου και οι ντόπιοι είναι απασχολημένοι κουβαλώντας τα αγαθά τους πάνω στο κεφάλι τους. Ωστόσο, με το που πας στο Κιγκαλι, την πρωτεύουσα, καταλαβαίνεις τη διαφορά αμέσως!

Από τη πρώτη εντύπωση που εκλάβαμε από αυτή τη πόλη, φωλιασμένη ανάμεσα στους λόφους, ήταν οτι ήταν διφορετική από τις μεγάλες πόλεις που είχαμε δεί μέχρι τώρα. Η πόλη ήταν περιέργως  καθαρή, καθόλου κίνηση, και οι μεγάλοι της δρόμοι ήταν όμορφοι με λουλούδια και δέντρα στις άκρες. Υπήρχε παντού οργάνωση και καλοντυμένοι άνθρωποι! Υπήρχε ακόμα και ένα αξιοπρεπές  εμπορικό κέντρο (Mall) στο κέντρο της πόλης. Το Κιγκάλι εμοιαζε σίγουρα περισσότερο Ευρωπαικό παρά Αφρικανικό.

Κατα τη διάρκεια της διαμονής μας στο Κιγκάλι, μείναμε σε ένα εξαιρετικό πανδοχείο, το Discover Rwanda Youth Hostel, τη διαμονή μας στο οποίο απολαύσαμε πάρα πολύ. Πρώτον ήταν πολύ κοντά στο κέντρο και δεύτερον ήταν σημείο συνάντηση ταξιδιωτών Backpackers, ερευνητών και ντόπιων και έτσι γνωρίσαμε πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Υπήρχαν επίσης πολλές πληροφορίες για την πόλη.

Το Κιγκάλι ιδρύθηκε το 1907 από Γερμανούς άποικους και η σημερινή ελκυστική του εμφάνιση είναι συνδεδεμένη με τις σκοτεινές μέρες της χώρας, μόλις 20 χρόνια πρίν. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς οτι κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας του 1994, στους δρόμους της λυμαίνονταν, νεκρά και (σάπια) αποσυντιθεμένα σώματα.

Ένα εκατομμύριο Τutsis και μετριοπαθείς Hutus , σφαγιάστηκαν συστηματικά μέσα σε 3 μήνες. Τόσο μίσος είχε εμφυσηθεί , μέσω της προπαγάνδας, μέσα στα μυαλά των Hutus εναντίον των Tutsis. H “εξολόθρευση” των Τutsi σχεδιαζόταν πολύ καιρό πρίν. Αυτή η κατάσταση δημιουργήθηκε με την παρέμβαση των αποίκων, οι οποίοι αρχικά επέβαλαν ένα σύστημα με κάρτες, το οποίο για πρώτη φορά θα διαφοροποιούσε τους ανθρώπους σε διαφορετικές τάξεις, τους Hutu και τους κυρίαρχους Tutsi.

Όταν ανέλαβε η κυβέρνηση των Hutu και περιστατικά διαδέχονταν το ένα το άλλο, οδήγησαν τον λαό να ξεκινήσει “την διαδικασία ξεκαθαρίσματος”. Οδοφράγματα στηθήκαν σε κάθε χωριό και πόλη, και ο στρατός εισέβαλε σε κάθε σπίτι ζητώντας να δεί τις ταυτότητες. Τότε οι Tutsi σκοτώνονταν αμέσως με πολύ βασανιστικό τρόπο. Ακόμα και γείτονες  στράφηκαν εναντίον σε γείτονες με στόχο γυναίκες και παιδιά..

Με την επίσκεψη στο  μνημείο Γενοκτονίας του Κιγκάλι (ελέυθερη είσοδος) , συγκινείσαι τόσο πολύ όταν βλέπεις εικόνες από όλα αυτά τα γεγονότα καθώς και βίντεο με τις μαρτυρίες  από διάφορους επιζώντες. Είναι σοκαριστικό, το πόσο άγρια σκοτώνονταν οι άνθρωποι και έτσι καταλαβαίνεις, οτι οι ζωές τους δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες μετά απ αυτό.

Αλλά ευτυχώς η Ρουάντα κάνει τεράστιες προσπάθειες σήμερα. Τοπικά δικαστήρια λαμβάνουν χώρα σε χωριά με αυτούς που είχαν ανάμειξη στις δολοφονίες, έτσι ώστε να συζητήσουν τα γεγονότα ανοιχτά και να διασφαλίσουν οτι δεν θα ξανασυμβούν. Επίσης η αύξηση των ξένων επενδύσεων έχει καλυτερεύση την ποιότητα και τα πρότυπα ζωής.

Επίσης στη Ρουάντα η χρήση της πλαστικής σακούλας απαγορεύεται και στο σύνορα τις κατάσχουν, αν τις βρούν. Οι ντόπιοι χρησιμοποιούν αντ' αυτών χάρτινες σακούλες.  Αυτό που είναι σημαντικό να αναφερθεί είναι οτι καθε κάτοικος της χώρας, κάθε Σάββατο αφιερώνει δύο ώρες από το χρόνο του, για να κάνει κοινοτική εργασία. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει καθαρισμό της γειτονιάς ή επιδιόρθωση κάποιων πραγμάτων για την κοινότητα.

Ο πιο φτηνός τρόπος μετακίνησης είναι το Boda Boda (μοτοσυκλέτες) που σε πηγαίνουν γύρω στη πόλη και επίσης σου επιτρέπουν να θαυμάσεις τη θέα από τους παρακείμενους λόφους! Στο Κιγκάλι μας άρεσε το πόσο ωραία ήταν να  περπατάς στις γειτονιές και στις υπαίθριες αγορές.

Χαρακτηριστικό φαγητό εδώ ειναι πάλι οι brochettes (κρέας σε ξυλάκι) με νόστιμες πατάτες ψημένες με τη φλούδα, και επίσης τα κλασσικά γαλλικά εστιατόρια με μπουφέ. Το μενού περιλαμβάνει τηγανητές πράσινες μπανάνες, στιφάδο, κρέας, ρύζι, σούπα στις κλασσικές τεράστιες αφρικανικές μερίδες. Πραγματικά  τα απολάυσαμε!

Όσο τέλεια και να περνούσαμε στο όμορφο Κιγκάλι, είχε έρθει η ώρα να συνεχίσουμε στο βόρειο μέρος της χώρας..

Για περισσότερες φωτογραφίες από τη Ρουάντα πατήστε εδώ

Χίλιες και μια νύχτες στη Ζανζιβάρη

Η Ζανζιβάρη είναι ένα αρχιπέλαγος που αποτελείται από τα δύο κύρια νησιά, την Ουνγκούτζα (που για τους τουρίστες είναι γνωστή ως "το Νησί της Ζανζιβάρης"), και την Πέμπα, καθώς και άλλες 51 περίπου μικρές νησίδες που βρίσκονται διάσπαρτες τριγύρω. Το όνομα Ζανζιβάρη προήλθε από τον συνδυασμό δύο Αραβικών λέξεων, “Zenj” που σημαίνει μαύρος, και “bar” που στα Αραβικά θα πει γη, με αποτέλεσμα να προκύψει η αρχαία ονομασία της, “η Γη των Μαύρων”.

Καθώς η Ζανζιβάρη προσέλκυσε ανθρώπους από τα βάθη της Ανατολής έως την Ιβηρική χερσόνησο, από την Μεσοποταμία και την Ινδία, οι Ευρωπαϊκές, Ασιατικές και Αφρικανικές παραδόσεις αναμειγνύονταν για αιώνες, με αποτέλεσμα την δημιουργία της ξεχωριστής αρχιτεκτονικής Σουαχίλι που συναντά κανείς στα στενά δρομάκια του ιστορικού της κέντρου, γνωστό ως Στόουν Τάουν.  

Τα πρώτα πέτρινα σπίτια, που κατασκευάζονταν από τα ευαίσθητα πετρώματα των κοραλλιογενών υφάλων, χτίστηκαν γύρω στα 1830, περίοδο που το νησί βρισκόταν υπό τον έλεγχο του εκάστοτε σουλτάνου του Ομάν και ήταν τότε που έγινε γνωστό για το εμπόριο μπαχαρικών και σκλάβων. Σε ξεχωριστή μας ανάρτηση περιγράφουμε την θλιβερή ιστορία του μικρού νησιού, από το οποίο πωλούνταν κάθε χρόνο ως σκλάβοι περίπου 60.000 άνθρωποι.

Από το λιμάνι του Νταρ ες Σαλάμ αναχωρεί πλοίο, με το ταξίδι να διαρκεί μόλις 2 ½ ώρες. Φροντίστε να προμηθευτείτε το εισιτήριό σας από το επίσημο εκδοτήριο της Azam ferries, και κλείστε θέση στο πλοίο Kilimanjaro, καθώς είναι το καλύτερο, αν και η τιμή είναι και σε αυτό υψηλότερη για τους μη μόνιμους κατοίκους (60.000 σελίνια Τανζανίας TSH / 35 δολάρια ανά άτομο στην οικονομική θέση).

Θέα του λιμανιού από το παλιό Νοσοκομείο

Γενικά, στην Ζανζιβάρη μην περιμένετε ευκαιρίες σε ότι αφορά την διαμονή καθώς τα τουριστικά πακέτα και γενικότερα ο χαρακτήρας του τουρισμού εδώ είναι προσανατολισμένος στις πολυτελείς διακοπές, πολύ υψηλότερου επιπέδου συγκριτικά με τις υπόλοιπες Αφρικανικές χώρες που επισκεφθήκαμε μέχρι τώρα! Οπότε, ακόμα και το φθηνότερο δωμάτιο (όχι σε θέρετρο) είναι γύρω στα 25 δολάρια κατά την διάρκεια της υψηλής περιόδου (σημειώστε επίσης πως η κατασκήνωση απαγορεύεται αυστηρά στο νησί!).

Έτσι, μείναμε στο φθηνότερο που βρήκαμε, στο “Annex of Abdalla”, το οποίο ήταν σε κεντρικό σημείο και μάλιστα σε μια πολύ ζωντανή περιοχή, όπως αργότερα ανακαλύψαμε με χαρά! Περπατώντας στα στενά δρομάκια κάνεις ταξίδι στο χρόνο, με τις μπουγάδες να κρέμονται ανάμεσα στα Αραβικού τύπου παράθυρα και τις μισάνοιχτες Ινδικές πόρτες! Από τα τζαμιά ο αέρας γεμίζει με προσευχές και οι γείτονες περνάνε τον χρόνο τους κουβεντιάζοντας έξω από τα σπίτια τους, στα παγκάκια κατά μήκος του δρόμου. Παιδιά παίζουν στους δρόμους ενώ άνθρωποι με ποδήλατα και μηχανάκια καταφέρνουν να περάσουν ανάμεσα χωρίς να τρακάρουν.

                                             
                              

Όσο διαρκεί το Ραμαζάνι απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητού και ποτού δημοσίως πριν τις 6.30 μ.μ. που αρχίζει και πέφτει ο ήλιος. Ωστόσο, το βράδυ όλοι είναι στους δρόμους. Το καλύτερο φαγητό στο χέρι θα το βρείτε στους Κήπους Φοροντανί. Από τις 5.00 μ.μ. τοποθετούνται πάγκοι γεμάτοι θαλασσινά, ψάρια, κρέατα, λαχανικά, τσαπάτι κ.α.!

Πάγκοι με φαγητά στους κήπους Forodhani

Όσο για ‘μας, το αποκορύφωμα ήταν οι ατέλειωτες βόλτες στους χαώδεις δρόμους της Αγοράς Νταραγιανί! Σε αυτή την αγορά οι τουρίστες στριμώχνονται μαζί με τους ντόπιους που κάνουν τα καθημερινά τους ψώνια. Χουρμάδες, κόκκινες μπανάνες, ώριμα αβοκάντο, ζουμερά μάνγκο και βαθυκόκκινα λίτσι είναι κάποια από τα εξωτικά φρούτα που βρίσκονται σε αφθονία, ενώ φυσικά δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε στα μπαχαρικά για τα οποία το νησί είναι τόσο διάσημο.

Darajani Market's exotic fruit and spices

Πολύχρωμες πασμίνες και υφάσματα δε θα μπορούσαν να λείπουν από αυτόν τον χαμό φυσικά! Μια επίσκεψη στην κρεαταγορά μας έδωσε σοκαριστικές εικόνες από όλα τα μέρη της αγελάδας (εσωτερικά και εξωτερικά) τα οποία πουλιόντουσαν ανάμεσα σε εκατοντάδες μύγες.

Kitenge, the local colourful cloths and indian pants!

Αφού περάσαμε τρεις υπέροχες μέρες στo Στόουν Τάουν, δεν κρατιόμασταν να φτάσουμε στις πολλά υποσχόμενες παραλίες στα βόρεια του νησιού, και συγκεκριμένα στις παραλίες Νούνγκουι και Κέντουα. Και οι δύο είναι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί, κάτι που ωστόσο δεν καταφέρνει να μειώσει σε τίποτα την ομορφιά των κρυστάλλινων νερών μπροστά στην αμμουδερή παραλία!  

Νωρίς το πρωί, που η παλίρροια είναι χαμηλά, είναι η ιδανική ώρα για έναν μακρύ περίπατο από το Νούνγκουι στην Κέντουα, στον κοραλλιογενή ύφαλο πάνω στον οποίο είναι χτισμένα κάμποσα πολυτελή θέρετρα. Εδώ κι εκεί Μασάι (προς χάριν του τουρισμού) τριγυρίζουν πουλώντας χειροποίητα είδη και συζητώντας σε άπταιστα Ιταλικά με τους εκατοντάδες Ιταλούς που καταφτάνουν εκεί με τα πακέτα διακοπών. Οι ντόπιοι δεν χάνουν ευκαιρία να γνωρίσουν mzungus (όπως λένε τους λευκούς) και ποτέ δεν αρνιόνται να βγουν μια φωτογραφία!

A "beach" Masai!

Στην ανατολική πλευρά της παραλίας τα πράγματα είναι πιο ήσυχα. Οι ντόπιοι εκεί ασχολούνται κατά κύριο λόγο με το ψάρεμα και την κατασκευή των παραδοσιακών ξύλινων dhows (μικρές ξύλινες βάρκες) και το τοπίο είναι πιο αυθεντικό, με τα φοινικόδεντρα να αποτελούν το ιδανικό φόντο. Αν είστε τυχεροί θα πετύχετε στην παραλία και αγελάδες να χαλαρώνουν παίρνοντας έναν υπνάκο!

Αν και στην Ζανζιβάρη μείναμε μόνο μια βδομάδα, ήταν αρκετή για να καταφέρει το μοναδικό αυτό νησί να μας κλέψει την καρδιά!

Για περισσότερες φωτογραφίες από την Τανζανία πατήστε εδώ