Βρίσκοντας γαλήνη στη Dharamsala

 Δώρα

Η Dharamsala βρίσκεται στους λόφους του Himachal Pradesh στη Βόρεια Ινδία ακριβώς κάτω από το γνωστό Kashmir στα σύνορα με το Πακιστάν. Βρεθήκαμε εκεί λόγω της φήμης της πόλης ως κατοικία του Δαλάι Λάμα αφού εξορίστηκε από τη γενέτειρά του. Μαζί του μετακόμισαν και αρκετά μέλη της Θιβετιανής κοινότητας.

Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με λεωφορείο από το Amritsar με κατεύθυνση προς τα βουνά και τελικά την πόλη Manali, είχαμε σχεδιάσει ώστε να κάναμε μόο ένα μικρό περασμα από την Dharamsala.

Όμως, λίγο η απίστευτη ομορφιά του τοπίου και λίγο το εξοντωτικό 6ωρο ταξίδι στο παμπάλαιο  λεωφορείο, και τελικά δε φτάσαμε ποτέ στο Manali καθώς θέλαμε να κάτσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε στην Dharamsala!

 

Το μέρος αυτό , όπως προαναφέραμε, είναι από το 1959 κατοικία του Δαλάι Λάμα , το οποίο παραχωρήθηκε στην κυβέρνηση του Θιβέτ η οποία είναι σε εξορία.
Χωρίζεται  σε 2 περιοχές οι οποίες απέχουν το πολύ 9χλμ, 10λεπτά με το λεωφορείο: το κάτω κομμάτι της Dharamsala ( η οποία δεν είναι και πολύ ενδιαφέρουσα σαν πόλη) και το επάνω κομμάτι ,το McLeod Ganj. , όπου και μείναμε.

 Το McLeod Ganj.είναι κέντρο λατρείας του Βουδισμού και διαλογισμού όχι μόνο για τους ντόπιους, αλλά και για περιηγητές οι οποίοι εδώ βρίσκουν τον παράδεισό τους. Γνωρίσαμε τόσους ξένους οι οποίοι έμεναν εκεί για 3 μήνες ή και περισσότερο κάνοντας ένα διάλειμμα από το άγχος της καθημερινής ζωής στις δικές τους πατρίδες. Οι περισσότεροι έκαναν γιόγκα, εθελοντισμό, ή είχαν δικά τους μικρά καφέ και εστιατόρια.

Μπορεί να λέγεται ότι ίσως έχει αρχίσει να γίνεται λίγο πιο πολυσύχναστο απ’ ότι παλιά, αλλά για εμάς ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία.

 

Κατά τη διάρκεια της μικρής μας παραμονής στη Dharamsala βασικά μείναμε άναυδοι από την ομορφιά και την αγριότητα του όρεινού τοπίου. Από κάθε μεριά της πόλης είχαμε φοβερή θέα προς την οροσειρά του Έβερεστ από τη μία , και από την άλλη την πλατιά κοιλάδα που απλωνόταν στα πόδια μας. Πολύχρωμες βουδιστικές σημαιούλες κρεμιόντουσαν από τα ψηλά δέντρα στην πλαγιά και το τοπίο ήταν γαληνευτικό. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από χειροποίητα μάλλινα ρούχα , κασκόλ, καπέλα μέχρι και πανέμορφές βουδιστικές ζωγραφιές και αντικείμενα. Εμείς αγοράσαμε σημειωματάρια από ανακυκλωμένο χαρτί το όποιο ανακυκλωνόταν εκεί από ντόπιους. Βασικά η Θιβετιανή κοινωνία της πόλης έφτιαχνε όλα αυτά έτσι ώστε να μπορούν να συντηρουν τις οικογένειές τους. Όλη η πόλη είναι πολύ ζωντανή καθώς βλέπεις  κατοίκους με παραδοσιακές φορεσιές, μοναχούς με τους κόκκινους και πορτοκαλί μανδύες τους και  επισκέπτες με τους σάκους στην πλάτη να γίνονται όλοι ένα στα σοκάκια και τα εστιατόρια.
 

Από γαστρονομικής άποψης, είμασταν κατενθουσιασμένοι που βρήκαμε φαγητά που δυσκολευόμασταν να βρούμε στην υπόλοιπη Ινδία. Εκεί, σε μια ταράτσα-εστιατόριο φάγαμε το καλύτερο χειροποίητο muesli της ζωής μας μαζί με ολόφρεσκα φρούτα καθώς και τέλεια θέα. Επίσης, η Dharamsala είναι καλό μέρος να δοκίμάσει κανείς λιχουδιές από το Θιβέτ, όπως τα momos (μοιάζουν με κινέζικα dumpling με κρέας) αλλά και διεθνή κουζίνα.

Υπήρχαν επίσης και πολλές επιλογές και για διαμονή ειδικά αν ο προύπολογισμός του ταξιδιου είναι μικρός. Εμείς ψάξαμε πολύ είναι η αληθεια και βρήκαμε τελικά ένα μικρό συμπαθητικότατο μοναστήρι κοντά στον κεντρικό δρόμο. Τα δωμάτια ήταν καθαρά αν και οι μοναχοί ήταν ντροπαλοί μαζί μας αλλά και πολύ ευγενικοί (είχε πολύ πλάκα τα μεσημέρια που τους έβλεπες να κάθονται όλοι μαζί απένταντι από την τηλεόραση και να βλέπουν κρίκετ, χεχε!!) 

Όπως καταλαβαίνετε έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουμε έστω και ένα μάθημα γιόγκα καθώς δεν είχαμε δοκιμάσει ποτέ. Τελικά το μάθημά μας δεν έγινε σε αίθουσα αλλά στην ταράτσα ενός κτιρίου και από πάνω μας βρισκόταν μόνο ο ουρανός.Εν τέλει κανείς μας δεν ήταν αρκετά ευλύγιστος αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ηρεμία της στιγμής όπου αισθάνεσαι σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον, κοιτάζονας τον ήλιο να δύει και τους αετούς να κάνουν κύκλους ψηλά στα βουνά που χάνονταν στον ορίζοντα.  

 

Ένα από τα τοπ στη λίστα μας για το McLeod Ganj ήταν η πεζοπορία σε ένα από τα αμέτρητα μόνοπάτια μέσα στο πυκνό κωνοφόρο δάσος.Μπορεί κανείς να περπατάει για ώρες περνώντας από τους οικισμούς και συναντώντας παιδάκια κ τους πάντα χαμογελαστούς ντόπιους

 

 

Η διαδρομή που μας εντυπωσίασε περισσότερο ήταν αυτή που οδηγεί στους Καταρράκτες Bagsu. Η διαδρομή παίρνει αρκετές ώρες ειδικά κάτω από από τον καυτό ήλιο, αλλά το θέαμα στο τέλος σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Λόγω του ότι ήταν καλοκαίρι όταν πήγαμε εμείς δεν υπήρχε πολύ νερό και μπορέσαμε να κατεβούμε μέχρι κάτω και να δροσιστούμε στις μικρές πισίνες. Το νερό ήταν λίγο κρύο αλλά τα καταφέραμε!

 

 

Αυτό που δεν πρέπει να χάσετε είναι η ευκαιρία να επισκεφτείτε το χωριό των παιδιών από το Θιβέτ καθώς και το μοναστήρι του Δαλάι Λάμα.Ο ναός ήταν τόσο απλός αλλά η έντονη θρησκευτικότητα του τόπου σε αφήνει να αισθάνεσαι πλήρης.Αισθανόμασταν ότι θα μπορούσαμε να καθόμαστε εκεί για πάντα βλέποντας για άλλη μία φορά τον ήλιο να δύει στα βουνά και να γεμίζει τον ουρανό με ζεστά χρώματα...

 

 

Η Dharamsala θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας και στο νου μας!

 

Για περισσότερες φωτογραφίες από Ινδία πατήστε εδώ