Varanasi: Η Ιερή Πόλη της Ινδίας

 Δώρα

Το Varanasi (ή αλλιώς Benares) είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές και ιερές πόλεις της Ινδίας. Η ιστορία του χρονολογείται από τα πρώτα χρόνια δημιουργίας του Ινδουισμού. «Η πόλη των ναών», «η θρησκευτική πρωτεύουσα της Ινδίας», «η πόλη της μάθησεως»… είναι μόνο λίγοι από τους διαφορετικούς τίτλους που έχουν αποδοθεί στο Varanasi για να δώσουν έστω και μια ιδέα από την ατμόσφαιρα και ιστορία της πόλης.

Το Varanasi είναι μάλλον «η παλιότερη πόλη πάνω στον πλανήτη». Σύμφωνα με το θρύλο, η πόλη ιδρύθηκε από τον Ινδουιστικό θεό Σίβα, χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, μετατρέποντας έτσι το Varanasi στην πιο σημαντική πόλη προσκυνήματος της χώρας.

Η παλιά πόλη βρίσκεται στις βόρειες όχθες του Γάγγη, του ιερού ποταμού της Ινδίας, ο οποίος λατρεύεται ως θεότητα με το όνομα Ganga.Το σύνολο της πόλης είναι πάνω στις όχθες του Γάγγη με χτισμένα σκαλιά από πέτρα (Ghats)να οδηγούν στο ιερό νερό του. Αυτό που ο ταξιδιώτης παρατηρεί χωρίς δυσκολία στο Varanasi , είναι η σημασία που έχει ο Γάγγης στη ζωή των Ινδών από πολλές απόψεις. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κατά μήκος της πορείας του και βασίζονται σε αυτόν για τις καθημερινές τους ανάγκες ακόμα και τέλος για στο θάνατό τους όπως θα δείτε πιο κάτω. Οι Ινδοί κυριολεκτικά ζουν και πεθαίνουν στο Γάγγη. Οι σκηνές που βλέπει κανείς είναι απίστευτες. Βλέπεις ανθρώπους να πλένουν τα ρούχα τους στο ποτάμι, γεμίζοντας τα σκαλιά με το χρώμα από τη βαφή και τα αφήνουν εκεί να στεγνώσουν κάτω από τον καυτό ήλιο. Άλλοι προσπαθούν να σου πουλήσουν κάθε λογής αντικείμενα ή να σου κάνουν μασάζ στα χέρια κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες και τέντες ενώ πιο δίπλα, άλλοι κάνουν μπάνιο στο ιερό νερό μόνο με τα εσώρουχά τους ή και με όλα τους τα ρούχα.

Λίγα μέτρα πιο πέρα κάποιοι κάνουν το τελευταίο τους ταξίδι σε αυτά τα νερά ερχόμενοι στο Varanasi για να πεθάνουν (να αποτεφρωθούν δηλαδή) καθώς αποτελεί για αυτούς την υπέρτατη τιμή να πεθάνουν εκεί. Πόση ζωή παίρνει και δίνει αυτό το ποτάμι! Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να το χωρέσει ο νους!

Βασικά ήμασταν πολύ τυχεροί που γνωρίσαμε ένα μέλος από την κάστα του Dome οι οποίοι αναλαμβάνουν τις αποτεφρώσεις νεκρών στο Varanasi εδώ και αιώνες. Μας εξήγησε λοιπόν το τελετουργικό της αποτέφρωσης στον Ινδουισμό. Σύμφωνα με αυτό, η «Moksa» ή αλλιώς η απελευθέρωση από τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, πιστεύεται ότι είναι το χάρισμα του άγιου νερού του ίδιου του Γάγγη. Μας εξήγησε  ότι ως συνέπεια της Moksha οι άνθρωποι ελευθερώνονται με το σκόρπισμα της στάχτης τους στα νερά του Γάγγη μετά το θάνατό τους. Υπάρχουν δύο σημεία στην πόλη όπου καίνε τα σώματα δίπλα στα σκαλιά. Η Harishchandra, μικρότερη εκ των δύο, είναι ανοικτή για αποτεφρώσεις από όλες τις κάστες και θρησκείες ενώ η άλλη ,η Manikarnica, είναι ανοικτή μόνο για Ινδουιστές. Μέρα , νύκτα, εκατοντάδες φωτιές ανάβουν με τη φλόγα που πιστεύεται ότι προήλθε από τον θεό Shiva, τον πολιούχο του Varanasi.Με αυτή την ίδια φλόγα καίγονται λοιπόν και τα σώματα των ανθρώπων που απεβίωσαν.

 Σύμφωνα με την παράδοση, τα γυναικεία μέλη της οικογένειας δε μπορούν να παρευρίσκονται στην τελετή λόγω του ότι είναι πιο πιθανό να κλάψουν. Πιστεύεται ότι άν κάποιος κλάψει πάνω από τον νεκρό, τότε η ψυχή του νεκρού δε θα μπορεί να απελευθερωθεί από το κάρμα.

Οι άντρες λοιπόν της οικογένειας ξυρίζουν τα κεφάλια τους και φοράνε άσπρα ρούχα αφού έχουν αγιαστεί από τα νερά του ποταμού. Ετοιμάζουν το σώμα του νεκρού τυλίγοντας το με υφάσματα πολλών χρωμάτων. Μετά το μεταφέρουν στο ποτάμι βουτώντας το στο νερό πριν τελικά καλυφτεί από ξύλα και μετατραπεί σε στάχτη.. Υπάρχουν εξαιρέσεις όμως. Ειδικές κατηγορίες που δεν μπορούν να αποτεφρωθούν είναι τα μικρά παιδιά, οι άνθρωποι που έχουν πνιγεί ή όσοι έχουν δαγκωθεί από φίδι(λόγω του ότι το φίδι είναι το ιερό σύμβολο του Shiva).Σε αυτές τις περιπτώσεις, το σώμα δένεται με πέτρες και οδηγείται με βάρκα  στο κέντρο του ποταμού όπου και το αφήνουν να βυθιστεί στον πάτο.

Όπως φαντάζεστε είχαμε ένα παράξενο συναίσθημα όταν μπήκαμε στη βάρκα που θα μας πήγαινε εκεί που κάθε βραδάκι μετά τη δύση γίνεται τελετή αφιερωμένη στη θεά Ganga κάθε μέρα επί εκατοντάδες χρόνια. 

Η συγχρονισμένη κίνηση των χορευτών , η μουσική και το γεγονός ότι μοιραζόμασταν αυτές τις εικόνες με εκατοντάδες κόσμο, έδιναν μια αίσθηση μυστικισμού στην ατμόσφαιρα.

Αργότερα ανάψαμε μικρά κεράκια και τα αφήσαμε στο ποτάμι ακολουθώντας τους υπόλοιπους. Η κατάνυξη εκείνων των στιγμών θύμισε το δικό μας Πάσχα και όσα και να γράφαμε δε θα την αποδίδαμε ακριβώς όπως τη ζήσαμε…

Για περισσότερες φωτογραφίες από Ινδία πατήστε εδώ