Εξερευνώντας το Δέλτα του Okavango, Botswana

Έλπις

Το Δέλτα του Okavango είναι ένας λαβύρινθος από λιμνοθάλασσες, λίμνες και κρυμμένα κανάλια που καλύπτει μία περιοχή πάνω από 17,000 κυβικά χιλιόμετρα και είναι το μεγαλύτερο ενδοχώριο δέλτα στον κόσμο. Το Okavango δημιουργείται από τις εποχικές πλημμύρες. Το φαινόμενο κορυφώνεται το χειμώνα όταν το δέλτα φουσκώνει και τριπλασιάζεται σε μέγεθος.

Το δέλτα ελκύει άγρια ζώα από ακτίνα χιλιομέτρων δημιουργώντας μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις άγριας ζωής στην Αφρική.

 

Στη στεριά και ανάμεσα από τα νησάκια του δέλτα, λιοντάρια, ελέφαντες, ύαινες, βουβάλια, ιπποπόταμοι και κροκόδειλοι συναθροίζονται με αντιλόπες και άλλα μικρά ζώα όπως φακόχοιρους, μαγκούστες, μαϊμούδες, γαλάγους και σκίουρους.

 

Ύστερα από μία περιπετειώδη διαδρομή με το λεωφορείο από το Gaborone, φτάσαμε στο Maun, μία μικρή πόλη στα βόρεια της Μποτσουάνα από όπου θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο Okavango.

Το Maun συχνά χαρακτηρίζεται ως η τουριστική πρωτεύουσα της Μποτσουάνα καθώς κάθε χρόνο συγκεντρώνει μεγάλο πλήθος τουριστών από όλο τον κόσμο.

Την πρώτη μέρα την περάσαμε με τον Έρνεστ, ένα φιλικό ντόπιο τον οποίο γνωρίσαμε μέσω Couchsurfing και μας προσκάλεσε στο πανέμορφο οικολογικό του σπίτι στο δάσος, λίγο πιο έξω από την πόλη. Τις επόμενες δύο μέρες φανήκαμε αρκετά τυχεροί καθώς βρήκαμε ένα από τα καλύτερα backpackers που έχουμε διαμείνει ποτέ!

Το ‘’Old Bridge’’ παρέχει μία άνετη βάση δίπλα στο ποτάμι προσφέροντας απίστευτη θέα, ειδικά στην ανατολή ή τη δύση του ηλίου, κάμπινγκ, κοιτώνες, υπέροχη ατμόσφαιρα και απίστευτα φιλική εξυπηρέτηση επίσης οι τιμές είναι πάρα πολύ προσιτές!

Έπειτα από ένα γεύμα από νοστιμότατο pap (αραβοσιτάλευρο) στο εστιατόριο, στήσαμε τη σκηνή μας σε ένα πολύ καλό σημείο δίπλα στο ποτάμι.

Ο κύριος λόγος που θέλαμε να επισκεφθούμε τη Μποτσουάνα ήταν φυσικά το Δέλτα του Okavango.

Ξεκινήσαμε λοιπόν για ένα διήμερο ταξίδι με mokoro μέσα στα νησιά του Okavango. Το mokoro είναι μια παραδοσιακή ξύλινη βάρκα. Καθώς δεν είχαμε μόνιμο τόπο διαμονής, χρειαζόταν να κουβαλάμε τη σκηνή και τον εξοπλισμό μας παντού.

 

Με τη συντροφιά τριών Γερμανών και ενός Καναδού, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας στο Δέλτα. Κάθε mokoro μπορεί να κουβαλήσει 2 άτομα μαζί με τον οδηγό ο οποίος χειρίζεται το mokoro με ένα μακρύ ξύλινο ραβδί.

Στη διαδρομή περάσαμε από μικρά χωριά όπου κατοικεί η φυλή των Bushmen, οι οποίοι επιβιώνουν μόνο με τα βασικά, η ιδέα του ηλεκτρικού ρεύματος είναι ανύπαρκτη.

Οι άνδρες ψάρευαν, τα παιδιά έπαιζαν με το νερό και η ζωή κυλούσε τόσο ήρεμα σε αυτό το κομμάτι του κόσμου.

Λίγο πριν το απόγευμα, ο οδηγός μας  βρήκε ένα μέρος αρκετά καλό για να κατασκηνώσουμε. Όλα τα μέρη έμοιαζαν ίδια και τίποτα δε σου εξασφάλιζε το ότι κάποιος ελέφαντας δε θα περνούσε από εκεί! Αλλά εμείς βρισκόμασταν στη δική του περιοχή και όχι το αντίθετο… Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ακούσαμε τους ελέφαντες να περνάνε από ένα σημείο όχι πολύ μακριά από εκεί που βρισκόμασταν! Προχωρήσαμε λίγο και τους είδαμε, 5 ελέφαντες σε απόσταση 50 μέτρων περίπου, που έπαιζαν μεταξύ τους!

«Μην ανησυχείτε, είμαστε τυχεροί. Κατευθύνονται αλλού, είμαστε ασφαλείς εδώ»

Ο οδηγός μας βιάστηκε να μας καθησυχάσει και ευτυχώς είχε δίκιο.

Μας πήρε μερικά λεπτά μέχρι να τακτοποιήσουμε τις σκηνές μας καθώς οι οδηγοί ετοίμαζαν τη φωτιά για να ετοιμάσουμε το γεύμα μας.

«Νομίζω πως πάτε γυρεύοντας για μπελάδες, στήνετε τη σκηνή σας ακριβώς επάνω στη λεωφόρο των ελεφάντων!» μας είπε ο οδηγός αστειευόμενος.

Μετά το γεύμα και τη χαλάρωση κάτω από τη σκιά, αποφασίσαμε πως ήταν ώρα για μια βουτιά στο Δέλτα. Στην αρχή είμασταν διστακτικοί αφού όμως είδαμε τον Καναδό και το Γερμανό να τρέχουν στο νερό, σε πολύ λίγο βρεθήκαμε μαζί τους. Ακόμη θυμάμαι πόσο παράξενη όμως την ίδια στιγμή υπέροχη ήταν η αίσθηση του να κολυμπάς όχι σε κάποια παραλία αλλά σε ένα ενδοχώριο δέλτα.

Δε χάσαμε την ευκαιρία να προσπαθήσουμε οι ίδιοι να σπρώξουμε τα mokoro πράγμα πολύ δύσκολο καθώς είναι αδύνατο να τα χειριστέις!

Η ώρα για τη βόλτα μας μέσα στους θάμνους για τον εντοπισμό των ζώων είχε φτάσει. Φορέσαμε μακριά παντελόνια και μακρυμάνικες μπλούζες για την αποφυγή κουνουπιών, πήραμε τις κάμερες και ξεκινήσαμε το περπάτημα πίσω από τον οδηγό που φαινόταν πεπειραμένος και εξοικειωμένος με το μέρος. Και που αποδείχτηκε πραγματικότητα καθώς έπειτα από λίγο είδαμε ζέβρες, ελέφαντες και διάφορα άλλα άγρια ζώα από μία απόσταση ασφαλείας φυσικά καθώς τίποτα δε μπορεί να σε προστατέψει εκεί.

 

Στο δρόμο της επιστροφής, η μέρα παραδινόταν σε ένα ακόμη καταπληκτικό αφρικάνικο ηλιοβασίλεμα – δε γνωρίζω ακριβώς τον αριθμό των φωτογραφιών της δύσης του ηλίου που έχω στην κάμερα μου όμως είναι όλες υπέροχες : )

Το δείπνο ετοιμάστηκε και καταναλώθηκε γρήγορα καθώς είμασταν όλοι κουρασμένοι και έπειτα από τα παραδοσιακά τραγούδια των οδηγών που ήθελαν να μας διασκεδάσουν, τραβηχτήκαμε στις σκηνές μας για ύπνο. Το μόνο σίγουρο ήταν πως όλοι είχαμε ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη μας από τις εμπειρίες της ημέρας που είχε περάσει. Αισθανόμασταν πραγματικά ευλογημένοι σε αυτό το πανέμορφο τοπίο που αποτελεί προορισμό για πολλούς ταξιδιώτες!