Η Λίμνη Μπουνιόνι στην Ουγκάντα

Δεν γνωρίζαμε πολλά σε σχέση με το τι συμβαίνει στην Ουγκάντα, ώσπου την επισκεφτήκαμε!

Ίσως πολλά να συσχετίζονται με τον σκληρό της τύραννο, τον Ιδί Αμίν, ο οποίος σχεδόν κατέστρεψε την χώρα κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ογδόντα. Παρ' όλ' αυτά, η εμπειρία μας εκεί ήτανε εντελώς διαφορετική και μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως η Ουγκάντα έχει μερικά από τα καλύτερα τοπία που έχουμε δει στην Αφρική!

Η Ουγκάντα είναι μία λιμνώδης χώρα, της οποίας το 20% καλύπτεται από νερό ή βαλτώδες έδαφος. Τέσσερις από τις Ανατολικές Μεγάλες Λίμνες της Αφρικής (λίμνη Βικτόρια, λίμνη Κιόγκα, λίμνη Άλμπερτ, λίμνη Έντγουαρντ) βρίσκονται μέσα στην χώρα της Ουγκάντα ή πάνω στα συνορά της.

Η λίμνη Μπουνιόνι βρίσκεται 1962 μέτρα πάνω απ' την επιφάνεια της θάλασσας και έχει μήκος 25 χιλ. Και πλάτος 7 χιλ. Φημολογείται πως είναι η δεύτερη βαθύτερη λίμνη στην Αφρική με νερά χωρίς παρασιτικούς οργανισμούς που προκαλούν σχιστοσωμίαση, χωρίς κροκόδειλους ή ιπποπόταμους! Οπότε το κολύμπι συνίσταται!

Διασχίζοντας την Ουγκάντα απ' τον Νότο, μας πήρε σχεδόν 3 ώρες για να φτάσουμε στην πρώτη λίμνη της χώρας, την λίμνη Μπουνιόνι. Για να ακριβολογούμε, μας πήρε 1 λεωφορειάκι, ένα δημόσιο ταξί (δηλαδή ένα φυσιολογικού μεγέθους αυτοκίνητο με 9 στριμωγμένους επιβάτες) και δύο τρελές διαδρομές πάνω σε μοτοσικλέτες που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι, (τις λεγόμενες boda-boda­) για να φτάσουμε εκεί, περνώντας από την πόλη της Καμπάλε.

Καθώς ταξιδεύαμε προς τα 'κει, και καθώς κρεμόμασταν από την πλάτη της μοτοσικλέτας προσευχόμενοι να φτάσουμε ζωντανοί στον προορισμό μας, η πρώτη μας οπτική επαφή με την λίμνη απλά μας μάγεψε!

Δεκάδες μικρών διασκορπισμένων νησιών πάνω στα ήρεμα νερά της και τα σύννεφα να συμπληρώνουν την μαγεία! Μέχρι που τελικά φτάσαμε στην “Καρδιά της Εδιρίσα¨, όπου και θα μέναμε, συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε ερωτευτεί το μέρος! Μείναμε στην σκηνή μας και δεν είχε πλέον σημασία ούτε η έλλειψη τρεχούμενου νερού, ούτε η έλλειψη φυσιολογικής τουαλέτας, ούτε καν το ότι κάναμε μπάνιο με κουβά!

                         

                         

Μέναμε ευχαριστημένοι μόνο που ακούγαμε το τιτίβισμα των πουλιών κάθε πρωί, και μόνο που καθόμασταν στην βεράντα θαυμάζοντας την θέα της λίμνης από την λοφοπλαγιά. Βλέπαμε την επιφάνεια της λίμνης να αλλάζει όταν έπνεε ακόμα και ο ισχνότερος άνεμος, και ακούγαμε τους ντόπιους να τραγουδάνε τα άγνωστα για εμάς τραγούδια τους, καθώς διέσχιζαν τη λίμνη πάνω στα καμωμένα από ξύλο κανό τους.

Το βράδυ καθόμασταν με τον Τόμ, τον φύλακα, ο οποίος μας έλεγε ιστορίες της περιοχής. Ένα βράδυ μας είπε για ένα νησάκι τόσο μικρό, που μόνο ένα δέντρο είχε χώρο για να σταθεί επάνω του. Αυτό το νησί κατοικούνταν μόνο από ανύπαντρες εγκύους οι οποίες μεταφέρονταν εκεί για να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους. Η μοίρα τους ήταν τραγική καθώς οι περισσότερες πεθαίναν είτε από την πείνα, είτε από πνιγμό προσπαθώντας να ξεφύγουν απ' το νησί. Η μόνη τους ελπίδα να ξεφύγουν είναι να βρεθούν κάποιοι που να συμφωνήσουν να τις σώσουν απ' το Νησί της Τιμωρίας παντρεύοντάς τες.

Την επόμενη μέρα πήραμε το κανό και εξερευνήσαμε μόνοι μας το νησί το οποίο ανυπομονούσαμε να δούμε! Σε αντίθεση με τους ντόπιους οι οποίοι χειρίζονταν το κανό με ευκολία, εμείς κάναμε κύκλους γύρω απ' τον εαυτό μας ουκ ολίγες φορές προσπαθώντας να το κοντρολάρουμε σωστά!!

Περάσαμε μερικά νησιά και το τοπίο τους ήταν τόσο όμορφο. Τα καλάμια άγγιζαν τις άκρες της λίμνης και γερανοί πέταγαν πάνω απ' τα κεφάλια μας. Όταν ήρθαμε πιο κοντά στο Νησί της Τιμωρίας, νιώσαμε μία περίεργη αύρα να μας διαπερνά και πιστέψαμε την θλιβερή ιστορία που μας είχε πει ο Τομ. 

Οι μέρες πέρασαν ήρεμα. Οι ντόπιοι ήταν φιλικοί κάθε φορά που επισκεπτόμασταν το χωριό για να φάμε το ρόλεξ, την τοπική λιχουδιά! Το ρόλεξ είναι στην ουσία ένα είδος πίτας/ψωμιού το οποίο το κάνουν τυλιχτό με ομελέτα, ντομάτες, λάχανο και κρεμμύδια.

Σαφώς τα ρόλεξ τα φτιάχνουνε στην άκρη του δρόμου κάτω, από παραπήγματα, ψήνοντάς τα στα κάρβουνα. Ακόμα κι αν η υγιεινή μας έβαζε σε υποψίες, τίποτα δεν συνέβη σε εμάς οπότε ήταν το φαγητό μας κάθε μέρα! 

Η ποσότητα φαγητού που τρώγαμε στην Εδιρίσα ήταν τεράστια, φθηνή και πεντανόστιμη (αν και λίγο επαναλαμβανόμενη). Τρώγαμε έναν γλυκό ανανά, φρεσκοκομμένο, σε κάθε γεύμα και τις περισσότερες φορές τρώγαμε και ένα αβοκάντο! Για άλλη μια φορά η Αφρική μας έδειξε πώς η ομορφιά της φύσης μπορεί να μας κάνει αρκετά χαρούμενους! 

Η Ουγκάντα βέβαια, έκρυβε ακόμα πολλές εκπλήξεις για εμάς μέσα στις επόμενες μέρες..

Για περισσότερες φωτογραφίες από την Ουγκάντα πατήστε εδώ